Co po rehabilitacji?

Rehabilitacja przewidziana po operacji kręgosłupa zakończyła się w czerwcu 2013 r. Przez dwa tygodnie chodziłam na ćwiczenia pod okiem fajnego rehabilitanta.
Pierwsze spotkanie przewróciło do góry nogami wszystko to, co mówił mi neurochirurg i pani doktor rehabilitacji, która zapisywała mi zabiegi. Zakazywano mi dotychczas zwisów tułowia, rozciągania się znacznego, a zalecano odchylenia w tył i metodę McKenziego.

Od czego zaczęłam zajęcia fizyczne? Od zwisów i rozciągania!!! To podstawa już po miesiącu od operacji. Zwisy - kontrolowane z początku, a dopiero po czasie swobodne - pozwalają odciążyć zmasakrowany dysk, a także pozostałe, które mają więcej roboty. Rozciągania zapobiegają powstawaniu zrostów i usprawniają nerw. Moja intuicja podpowiadała mi dobre rozwiązania: zwisy robiłam sama, kontorolowane, a rozciąganie - tak, jak pisałam wcześniej - to codzienność. Kurde!!! Lekarze nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za swoje "złe rady". Kilka miesięcy wcześniej powinnam zacząć to, czego mi zakazywano!

No dobra... jest, jak jest. Nic z tym nie zrobię, choć czuję się wręcz zgwałcona.

Moje wnioski:
Metoda McKenziego jest dobra przed operacją i osobiście odradzam ją po operacji dysku. Szkoda, że nie wiedział tego rehabilitant, do którego chodziłam bezpośrednio po oepracji, a który katował mnie McKenzie'm... Masakra!
Dlaczego? Kiedy dysk ma wysokość mniej niz połowę swojej pierwotnej, to każdy ruch odchylający tułów w tył powoduje napieranie kręgu na krąg, a to powoduje mechaniczne uszkodzenia. Mój dysk ma 1/4 swojej pierwotnej wysokości (cud, że w ogóle został w jakiejkolwiek części po operacji), więc staram się nawet nie wyobrażać sobie, co się działo podczas ćwiczeń wg metody McKenziego... kur...!!!

Rozciągania to podstawa! Kiedy ma się dużą pewność, że przepuliny dysku nie ma lub jest, ale nie uciska nerwu w zancznym stopniu, to trzeba się rozciągać, nawet w dużej dźwigni (przy rozprostowanych nogach), kiedy już stan na to pozwoli. Nie słuchać nikogo i się rozciągać! Przeciwskazaniem jest znaczny ucisk przepukliny na nerw (a to się wyraźnie czuje! :) ), gdyż może dojść do oderwania się jej kawałka i uszkodzenia trwałego nerwu lub zakleszczenia się fragmentu jądra dysku w miejscu, z którego nie da się go wyjąć, co grozi nawet przyrośnięciem w miejscu niepożądanym.

Totalnym przeciwskazaniem przy przepuklinach większych niż 6-7 mm są skręty tułowia oraz podnoszenie czegokolwiek w skręcie. Z tym się zgadzam i potwierdzam.

Basen: podstawa w dyskopatii!!! 2-3 razy w tygodniu.

Piłka rehabilitacyjna: jest świetna do ćwiczeń wszelkich. Niezastąpiona!

Taniec :) bez szaleństw, bez podskoków, bez odchyleń na nóżce partnera w tył i innych akrobacji. Kręcenie bioderkami i śmiganie rączkami - optymalne.

Inne aktywności... ;) z wyczuciem, próbować wszystkiego póki można ;) ale bez podskoków i dociążąnia. Wyobraźnia i kreatywność mają co robić :)

Zagubiony w Chinach, książka warta przeczytania

Jakoś na przełomie marca i kwietnia przeczytałam tę książkę. Czyta się ją szybko, bo nawet wciąga. Myślę, że dla każdego byłaby zaskakująca, bo przybliża nam Chiny, jakich nie znamy. Co prawda od momentu jej napisania minęło kilka ładnych lat i więcej informacji zdążyło już napłynąć do Europy od tego czasu o tym zadziwijącym i przerażającym jednocześnie kraju, jednak nadal można w tej książce znaleźć kilka zadziwjających faktów. Polecam!

Rzodkiewki

A dzisiejszy Księżyc, spostrzeżony przeze mnie dopiero w drodze powrotnej z zakupami, grubo po godzinie 18.00, wyglądał jak cieniutki, bibułkowy plaster rzodkiewki obranej idealnie gładko i okrągło z czerwonej skórki.
Rzodkiewki kupiłam jutro na sałatkę.

Holowanie motocykla

Savażka odpaliła po zimie. Akumulator wymagał uzupełnienia elektrolitu, ale po zamontowaniu motocykl odpalił bez problemu. Ucieszyłam się i nie ukrywam - byłam pozytywnie zaskoczona. Nastawiłam się na bliżej nieokreślone problemy. Pojeździłam nią troszkę w sobotę (20 kwietnia) i nic nie wskazywało na problemy. Chodziła równo i dynamicznie. W niedzielę zaplanowałam wyprawę do Torunia z Beatą. Jej Hary też odpalił po delikatnych pieszczotach.

Na 25-tym km za Bydgoszczą Savażka zgasła podczas jazdy. Nawet nie zorientowałam się dokładnie w którym momencie, ale bezefektywna zmiana biegu z 4-ki na 5-kę wzbudziła moje podejrzenia. Szum wiatru był tak duży, że pracy silnika nie słyszałam. Savażka powtórzyła numer z ubiegłego sezonu. Myślałam, że była to sprawa akumulatora, ale niestety nie. Podejrzewam nieszczelność uszczelki pod głowicą w silniku. Zobaczymy... Jej wymianę wraz z regulacją i oczyszczeniem gaźnika zaplanowałam już na czwartek-piątek. Dojdzie też regulacja zaworów.

No ale... te 25 km za Bydgoszczą i uziemiony motocykl lekko mną wzruszyły. Zjechałam na pobocze i poczekałam na Beatę, aż się zorientuje i zawróci. Zepchnęłyśmy mój motocykl na najbliższą drogę gruntową. Wyjęłyśmy kocyki, które miały tego dnia zlądować na Bulwarze Filadelfijskim i rozłożyłyśmy na trawie. Wyjęłyśmy śniadania i zaczęłyśmy z uśmiechami dywagować nad możliwościami działania. Było ciepło, a to miał być nasz pierwszy, wytęskniony dzień na świeżym powietrzu w plenerze. Uznałyśmy, że z tego nie zrezygnujemy za żadne skarby i przy obwodnicy rozłożyłyśmy się na kocach. Motocykliści prujący w stronę Torunia i Bydgoszczy pozdrawiali nas klaksonami i machnięciami, nie podejrzewając przyczyny naszego nietypowego pikniku, ...

a my - wcinając gruszki - przypominałyśmy sobie, co na kursie było mówione na temat holowania motocykli. Muszę stwierdzić, że zostało nam w głowach dużo. Uznałam, że lawetę wezwać można zawsze i w ostateczności, ale zanim to nastąpi, kusiło mnie, aby wykorzystać wszelkie możliwości.

Uznałam, że są szanse... Zaplanowałam wykorzystać moją cienką linkę z sakwy do zrobienia pętli pod siodłem Harego Beaty. Do tej pętli można by przyczepić linę holowniczą. Poprosiłam Beatę, aby pojechała po nią na okoliczną stację benzynową. Miałam przy sobie 52 zł, dałam je jej. Wróciła po 15 minutach, podczas których ja spakowałam nasze kocyki i resztę prowiantu do sakw i rozplątywałam cienką linkę. Zamontowałyśmy linę przy Harym i zaczęłyśmy przymierzać montaż przy Savażce. Najlepszym miejscem było centrum kierownicy. Wypróbowałyśmy różne techniki owiązania, ale najlepsza okazała się ta najbardziej banalna.

Beata przywiozła dwie linki. Kosztowały dokładnie 52 zł... (bez komentarza...)

Co prawda w przypadku holowania motocykla nie ma obowiązku montowania trójkąta ostrzegawczego i zapalania świateł awaryjnych (bo nawet takowych nie ma), ale owiązałam sisibar jedną z linek i umieściłam czerwoną flagę, będącą na wyposażeniu linki, w widocznym miejscu od wewnętrznej strony jezdni. Włączyłam też prawy kierunkowskaz, który palił się cały czas podczas holowania. Moim celem było zwrócenie uwagi kierujących za mną, że "coś się dzieję" (tzn. "co ten kurdupel tak wolno jedzie!!!" "...i w dodatku tarasuje połowę pasa!!! upierdliwi motocykliści!!! won!!!), a jak już popatrzą, to dostrzegą linkę holującą... Zadziałało. Zwalniali i omijali nas wolno, z dystansem.

Końcówkę liny przy kierownicy trzymałam w lewej dłoni. Przetrenowałyśmy zacisk na kierownicy i możliwość utrzymania końcówki liny w ręku - nie było z tym problemu żadnego. Zacisk koncentrował się na pierwszej pętli i nie czułam silnego ciągu. Musiałam trzymać ją mocno, ale dało radę bez problemu. Przetrenowałyśmy też puszczanie liny w naciągu. Rozwiązywała się błyskawicznie i bezproblemowo. Zrobiłyśmy próbę na gruntówce. Szło dużo gorzej niż na asfalcie. No ale zdecydowałyśmy się. Uzgodniłyśmy znaki komunikacji i w drogę.

Podczas jazdy puściłam linę raz. Końcówka powoli wyślizgiwała mi się z dłoni i uznałam, że nie ma na co czekać, nie ma co kombinować, aby ją sobie podczas jazdy podciągać w jakiś dekoncentrujący sposób i wybrałam szerokie pobocze na moment puszczenia. Dokulałam się spokojnie, wyhamowałam, dałam sygnał klaksonem Beacie i stanęłyśmy praktycznie razem. Odpoczęłam, pogadałyśmy, poprawiłam uchwyt liny i dalej w drogę.

Jechało się bardzo dobrze. Grunt to jednostajna jazda, delikatne hamowanie, najlepiej silnikiem, aby minimalizować szarpnięcia. Udało się!
Holowanie motocykla jest możliwe i może być bezpieczne, o ile zachowa się spokój, wyobraźnię i bezpieczeństwo. Uważam, że holowanie motocykla jest lepsze w wykonaniu przez drugi motocykl, a nie samochód. Motocyklista holujący lepiej wyczuwa warunki na drodze, ma lepszy kontakt z holowanym i zdecydowanie jego reakcje są współmierne do reakcji pojazdu holowanego. Lekki manewr samochodem może być wielokrotnie mocniejszy w odczuciu motocyklisty holowanego. Dlatego polecam holowanie motocykla motocyklem. Lina holownicza mogłaby być dłuższa, ale nie sprawiało nam to kłopotu. Była wystarczająca, choć krótsza powodowałaby zdecydowanie więcej stresu.

Przekleństwa niewinności, Jeffrey Eugenides

"Przekleństwa niewinności" są napisane oryginalnie. Narrator jest zbiorowy pod postacią dorosłych mężczyzn, wspominających lata swojego dojrzewania (12-16 lat) w niedużej mieścinie, w czasach szkolnych. Retrospekcja ma charakter osobistego śledztwa, mającego na celu wyjaśnić po latach, co się tak naprawdę stało 30-45 lat temu. Strzępki informacji z archiwalnej dokumentacji medycznej, opowieści sąsiadów i kolegów ze szkoły (osób odnalezionych po latach w różnych zakątkach Ameryki Północnej, w różnym stanie i o różnym statusie społecznym), listonoszy, dostawców, wyjaśnienia pewnych zdarzeń przez przypadkowych świadków zdarzeń i wiele innych. Narrator cofa się w czasie i występuje jako gromadka młodych, dojrzewających chłopaków, aby za chwilę wrócić do wyjściowego punktu osi czasowej narracji. W obu tych skrajnych biegunach narracja przybiera specyficzną stylistykę, typową dla stanów emocjonalnych i psychicznych młodzieńca i dorosłego człowieka. W tej oryginalnej i precyzyjnej narracji jest wiele domysłów, podpatrzeń, niezaspokojonej ciekawości, która powoduje, że czytanie tej książki to wielka przyjemność dla osoby wrażliwej na pomysłowość i niebanalność narracji.
Czego dotyczy śledztwo? Nie chcąc zdradzić istoty fabuły, powiem jedno: realnej niemocy wobec fanatyzmu (wirusa umysłu i osobowości) oraz jego śmiertelnych, tragicznych skutków. Fanatyzm jest obecny wokół nas na każdym kroku. Może mieć charakter religijny, seksualny, szowinistyczny, nacjonalistyczny, a nawet futbolowy. Siedzi w umysłach ludzi, zwykłych naszych sąsiadów i nie mamy na niego żadnego innego sposobu, jak powolna i cierpliwa edukacja, zarażanie choćby drobnymi przejawami kultury, wrażliwości na drugiego człowieka i szanowania odmienności, mądrości w wierze...
Fanatyzm kojarzy mi się z małą, metalową klatką zaciśniętą na głowie człowieka. Zdjąć ją może jedynie on sam. Czasami wystarcza drobny impuls, niby nieznaczący, aby odmienić go do końca życia, a czasami cała masa impulsów nawet nim nie drgnie. Umysł człowieka jest dla mnie wielką zagadką i wiem, że ma ciemne strony.

Tragedia, o której mowa, tak naprawdę w większej lub mniejszej mierze, ma miejsce na około nas. Może nie zawsze kończy się śmiercią, ale często jest bardzo blisko niej. Najczęściej wiele dobrych i ciepłych aspektów możliwych do zaistnienia w życiu ludzi po prostu nie ma szans na narodziny (z przyczyn, o których mowa także w tej książce) i to też jest tragiczna śmierć, tyle że aborcyjna.

Polecam i zachęcam także do osobistej refleksji.