Wdzięczność pacjenta

Dr Prywiński został zwolniony ze Szpitala Uniwersyteckiego im. Jurasza w poniedziałek 14 stycznia 2012 r. 18 stycznia br. miałam mieć u niego konsultację pooperacyjną. Zdecydowałam się pójść do niego w ramach prywatnej wizyty jeszcze przed wyznaczonym terminem szpitalnym. Uznałam, że muszę się zobaczyć z tym lekarzem po wyjściu ze szpitala - po pierwsze, aby mieć ciągłość leczenia u jednego lekarza (jak długo to będzie możliwe), a po drugie, aby po prostu zobaczyć się z nim i porozmawiać. Także podziękować po raz kolejny.
Dowiedziałam się, dlaczego został zwolniony i nie zdziwiło mnie to. Jaka szkoda, że mnie to nie zdziwiło... Jaka szkoda, że takie procesy są także obecne w moim życiu i znam je dobrze...

Jestem Mu bardzo wdzięczna za bezinteresowną pomoc. Za leki przywiezione do domu, kiedy nie mogłam wstać z podłogi. Za szybki termin operacji, która faktycznie była pilna. Za ludzkie i uprzejme potraktowanie. Niestety w dzisiejszych czasach uprzejmość na gruncie zawodowym (jakimkolwiek), nie opłacana (niestymulowana) dodatkowo, to rzadkość. Dlatego otwarcie za nią zawsze dziękuję, chcąc podkreślić, że to ważne i bezcenne, że warto pielęgnować ją w życiu codziennym.

I tu wkrada się wątek wdzięczności pacjenta względem lekarza. W tle afera Doktora G. i temat łapówek wciążz gorący, przez jednych piętnowany publicznie, przez innych przemilczany skrycie.

Podczas pobytu w szpitalu zapytałam jednego z pacjetnów - podobnie jak ja, prowadzonych przez Dr - czy planuje Mu się jakoś odwdzięczyć. Tak... jego plany były już przygotowane w dwóch kopertach. Nosił te koperty w spodniach dresowych podczas spacerów po szpitalnym korytarzu. W każdej chwili mogły być potrzebne. Okazja do zrealizowania jego planów mogła pojawić się nagle. Zaintrygowało mnie, dlaczego w dwóch? Nie miałam odwagi zapytać, jak duże są to plany. Odpowiedź padła bardzo konkretna: 500 zł w jednej (najwidoczniej plan A), a gdyby okazało się za mało, to 500 zł w drugiej (najwidoczniej plan B).

Byłam zmieszana... Odradzałam koledze z oddziału takiego planu i tłumaczyłam tym, że może przyczynić się do popsucia mu reputacji. Jednocześnie czułam oburzenie i obawę związaną z koniecznością podjęcia wyboru, co do moich ewentualnych "planów". Kolega z oddziału przekonywał mnie, że trzeba się odwdzięczyć, że nie można spalić sobie mostów, kto wie, czy ten lekarz nie będzie mógł pomóc jeszcze nie jeden raz w przyszłości. Nie można ot tak odejść.
Co więcej, kolega z oddziału podszedł do lekarza-kolegi Dr podczas jego dyżuru i na korytarzu zapytał wprost czy tamten czegoś oczekuje... Kiedy ten nabrał wody w usta i nic nie odpowiedział, kolega z oddziału trochę był zdezorientowany. Oczekiwał prostej odpowiedzi. A może oczekiwał cennika wyjętego z kieszeni fartucha?
Kiedy w końcu trafił na dyżur Doktora powtórzył podejście z ręką w kieszeni, gotową do wyjęcia planu A. A ten powiedział mu to, czego bym sobie życzyła i na co skrycie liczyłam: że to jego praca i słowo dziękuję jest wystarczające, a jeżeli czuje wdzięczność i potrzebę odwdzięczenia się, to może to wyrazić inaczej niż pieniędzmi i tych nie przyjmuje; niczego nie oczekuje.

Czułam oburzenie zachowaniem kolegi z oddziału i brak zgody na takie postępowanie, ponieważ podchodzę do zawodu lekarza tak jak do każdego innego. On wykonuje operację, a ja ustalam ceny w mojej firmie. On ratuje życie człowiekowi, a ja staram się pozyskać dodatkowe środki na inwestycje w spółce, które mogą te ceny w przyszłości obniżyć. Ktoś inny ratuje zwierzęta, lasy, oceany... Mogę jedynie pozozadrościć takim lekarzon jak Dr Prywiński, że jego praca ma głębszy sens i może dodawać sił rano, aby wstać i iść na dyżur. Ja niestety często tego sensu nie widzę i sił często mi brakuje. Uznałam, że nie będę przygotowywać koperty (ani kopert). Lekrz ma zapłacone za swoją pracę z NFZ, do którego ja co miesiąc odprowadzam niemałą kwotę, z której w dodatku jak na razie korzystali inni (starsi). W końcu i ja muszę skorzystać z poważnego, specjalistycznego leczenia. Nie powinnam płacić za to drugi raz. Owszem jestem bardzo wdzięczna lekarzowi i lekarzom. Wyraziłam to niejednokrotnie, a nawet na ostatnim obchodzie podziękowałam całemu personelowi za opiekę i skuteczne leczenie. Wzbudziłam tym zachowaniem w persnelu zaskoczenie i pewnie podejrzliwość, a nie serdeczność i najzwyklejsze w świecie stwierdzenie "proszę bardzo, to nasza praca". Wśród 15 osób tylko na twarzy 2 zobaczyłam "uśmiech" i wyrażoną w ten sposób komunikację... Pozostali odeszli skostniali i zmieszani. Myślę, że tak normalnie i publicznie wyrażona wdzięczność była dla personelu zaskoczeniem. Może pomyśleli, że jestem czyjąś znajomą i trzeba na mnie uważać. Pacjenci raczej nie mają odwagi publicznie wyrażać swojej wdzięczności. Pielęgniarce przy łóżku - owszem. Ale jednej i na osobności, a lekarzowi - w kopercie.
Sami pacjenci rozwydrzyli całe środowisko lekarskie. Sami sprowokowali powstawanie prywatnych praktyk i sami je utrzymują. Łapówki to też ich dzieło. Sami je wtykają, bo liczą na łaskę i lepsze traktowanie.
Ja nigdy nie dawałam wyrazów wdzięczności w postaci pieniędzy i nie będę tego robiła. Także w tym przypadku. Lekarz ma bardzo dobre opinie. Chcę je podtrzymywać i mówić, że zostałam tak dobrze potraktowana bez łapówki i jest to w tych czasach możliwe. Już nie jedna osoba się dziwiła, że bez łapówki tak wszystko się potoczyło w moim przypadku. Otóż tak. Tak się właśnie potoczyło i jest to możliwe. Ja tego nie chcę popsuć i nie dam żadnych pieniędzy w ramach wdzięczności lekarzowi, bo to by oznaczało, że przyklejam łatkę na Jego praktyce lekarskiej "On bierze". Ja, jako lekarz i jako ja - takiej łatki bym nie chciała mieć i jestem pewna, że Dr Prywiński także.

Dr Prywiński nie bierze. Tyle mogę powiedzieć.

Na wizycie szpitalnej Dr Nowak, zastępujący Dr Prywińskiego, powiedział mi, że miałam szczęście, bo trafiłam na jednego z najlepszych neurochirurgów. Patrzyłam na Dr Nowaka, a w głowie miałam jedno pytanie: Dlaczego szpital wobec tego nie zatrzymuje tego jednego z najlepszych neurochirurgów? Jak zawsze sedno pracy schodzi na dalszy plan, kiedy w grę wchodzą relacje międzyludzkie (służbowe), plany, budżety i ambicje, a najczęściej także polityka (bliżej lub dalej dysząca za plecami)... Nie zadałam tego pytania. Powiedziałam, że widząc efekty operacji, na własnym przykładzie mogę zdecydowanie potwierdzić Jego stwierdzenie, nie mając wiedzy medycznej i nie mogąc fachowo wypowiedzieć się w tej materii. Dodałam, że zmiany często wychodzą na lepsze. Nie dodałam komu... Zostawiłam resztę w powietrzu między mną, a lekarzem.
Przypomniała mi się rozmowa z Dr Kitlińskim, który poprosił, abym przekazała Dr Prywińskiemu, że mi go polecił oraz przekazała pozdrowienia.
Wiem, że Dr Prywiński to jeden z najlepszych neurochirurgów, bo potrafię wyciągać wnioski z obserwacji i faktów.

Dr Prywińskiego zatrudniono już w 3 dni po odejściu z bydgoskiego szpitala w Toruniu. Jest w połowie swojej kariery zawodowej i myślę, że dalej będzie ją efektywnie rozwijał.